Ἄχ ναί!
Ταῦρε μου,ἀρσενικό
μου ἀτίθασο,
ζητᾶς τά
κόκκινά μου νά φορέσω,
γάντια σατέν,
πρόστυχο στρίνγκ,
γυμνόστηθη μπροστά
σου νά σταθῶ,
τῆς
λαγνείας χορό νά σοῦ χορέψω.
Οἱ φλέβες τοῦ
λαιμοῦ σου ἀνταριάζουν,
ἡ ἀναπνοή σου
γεννάει τόν λίβα τῆς ἐρήμου,
οἱ ὦμοι σου ἀτσάλινοι
συγκλίνουν,
ἄγριοι
βρυχηθμοί τά χείλη σου τραντάζουν,
τά χέρια σου
τήν μέση μου ἁρπάζουν.
Τό ὄνομά μου
παθιασμένος ψιθυρίζεις,
Δαμαλίδα μου,
τῆς ἡδονῆς γητεύτρα,
ἔλα, δάμασε
τήν ἀσυγκράτητη ὁρμή μου,
κυρίευσε τό δυνατό
μετάλλινο κορμί μου,
γαλήνεψε τό
σκληρότράχηλό μου εἶναι.
Ὤ ναί!
Ποθεῖς νά
βυθιστεῖς στά μυστικά μου,
στήν ὑγρή ἀπόκρυφη
σπηλιά μου,
νά βρεῖς τοῦ ἐρωτισμοῦ
μου τόν πυρήνα,
νά αἰχμαλωτίσω
στό σκοτάδι τήν ἰσχύ σου,
γλυκούς χυμούς νά πιεῖς ἀπ’ τήν πηγή μου.
Μμμ... ναί!
Ταῦρε μου, στήν
ράχη σου τώρα καθισμένη,
ἀπ΄ τά λευκά
σου κέρατα κρατημένη,
χάδια, φιλιά,
δονήσεις μεθυσμένες,
τά θέλω μας
πολύχρωμες κορδέλες,
κεριά τά
βογγητά ἀνάβουν τούς αἰθέρες.
(Αὔγουστος
2016)
Καλλιτεχνική/ποιητική
συλλογή «Ἀγγίγματα Ζωγραφικῆς, Σκιρτήματα τῆς Ποἰησης»
© Μαρία Πανωραία Κασσιδόκωστα\
No comments:
Post a Comment