Kικιρίκου κικιρί
Καί κικιρίκου κικιρί,
ἔχω φαλλό, ἔχω λειρί,
ἔχω καί ὄνομα τρανό,
ὅπου περάσω καί σταθῶ
μέ γυροφέρνουν θηλυκά,
μέ χαιρετοῦν τ' ἀρσενικά,
κι ὅλο φουσκώνω τό κορμί
μέ φαγητό καί μέ πιοτί,
καί νόμιζα εἶσαι κι ἐσύ
μιά κοτούλα παρδαλή
κι ἅμα σοῦ ρίξω μιά ματιά
θά με κοιτᾶς σάν τόν Θεό,
μά τώρα κλαίω καί θρηνῶ,
πού δέν μέ θέλεις γιά γαμπρό.
Τόση μαγκιά, πού κουβαλῶ,
δέν λέει πῶς νά σοῦ φερθῶ,
θά τρελαθῶ πού μ' ἀψηφᾶς,
σάν πετεινάρι μέ κοιτᾶς,
τόσα γαλόνια ἐραστή
στά μάτια σου εἶναι ψεύτικα,
ἐνῶ έγώ τά γυάλιζα
καί βόλτα σ' ὃλες τά 'δειχνα.
Σκέφτηκα να σ' ἐκδικηθῶ,
σέ συκοφάντησα σωρό,
μπαμπέσικα σοῦ φέρθηκα
καί τελικά σέ ἔδιωξα
γιά πάντα μέσα ἀπ' τήν αὐλή
νά συνεχίσω τήν ζωή,
πού ἔκανα προτοῦ νά ΄ρθεις
καί ἐφιάλτης μοῦ γενεῖς.
Και κικιρίκου κικιρί,
τί νά τό κάνω τό λειρί,
μιά κότα νιώθω μέσα μου
κι ὁ κόκκορας εἶσαι έσύ...
(Αὐγουστος 2015)
Ποιητική συλλογή «Σατιρολογίες»
©
Μαρία Πανωραία Κασσιδόκωστα
No comments:
Post a Comment