ΜΑΝΙΑΤΙΣΣΕΣ
Μανιάτισσες περήφανες, κοσμήματα τῆς πέτρας,
τήν θλίψη σας καί τόν ἐχθρό κατάματα κοιτᾶτε,
στἀ νιάτα σας μέ ὅραμα, στά γερατειά μέ δόξα.
Μάτια πού βάφουν οἱ ἐλιές καί πνεῦμα γερακίσιο,
σεργιάνι πάνω στό βουνό ἐλεύθερες τρυγόνες.
Φασκομηλιά καί ρίγανη τά χείλη σας φιλᾶνε
στοῦ θυμαριοῦ τό ἄρωμα λούζονται τά μαλλιά σας.
Ἡ ἁλμύρα πλένει τό σῶμα σας, κοχύλια τό στολίζουν,
τοῦ ἀσπάλαθου τό λούλουδο τά ροῦχα σας κεντάει.
Τό σούρουπο στήν ἐκκλησιά καντήλια ἀναμμένα,
στήν Παναγιά καί στόν Χριστό κλίνετε τό κεφάλι,
μέ τόν σταυρό γιά λάβαρο εἐθρό δέν προσκυνᾶτε.
Μανιάτισσες Ἀρχὀντισσες στοῦ πύργου σας τήν πόρτα,
φιλόξενες, νοικοκυρές, ὀρτύκια κυνηγᾶτε,
φραγκόσυκα καί λούπινα φιλεύετε τόν ξένο
τυρί, ἐλιές καἰ σύγκλινο κι ἀντάμα τηγανίτες.
Μανιάτισσες κληρονομιά βαριά σᾶς ἐπισκιάζει,
τῆς ἱστορίας μερδικό τά χνάρια σας χαράζει.
Κι ὅταν ἡ δυση σᾶς καλεῖ ὁ νοῦς ἀναστενάζει,
τήν θάλασσα ἀναπολεῖ, τό βλέμμα ἀνταριάζει.
Ὁ Ἅδης στέκει εὐσεβής, μοιρολογοῦν οἱ
πέτρες,
ἀφάνες καί ἀσπάλαθοι τό μνῆμα σας φυλᾶνε.
(Φεβρουάριος 2014)
Ποιητική συλλογή «Ἀγγίγματα Ζχωγραφικῆς, Σκιρτήματα τῆς Ποίησης»
©Μαρία Πανωραία Κασσιδόκωστα
No comments:
Post a Comment